Coton De Tulear

Potrafią chodzić na tylnych łapkach i doskonale wiedzą jak rozproszyć ludzkie smutki. Pochodzą z leżącej na Oceanie Indyjskim, nieopodal wybrzeży Afryki, wyspy Madagaskar. Mogły dotrzeć tam po zatonięciu statku, którym podróżowały. Istnieje też teoria, według której urocze pieski towarzyszyły damom podczas długich, zamorskich podróży. W latach 70-tych zeszłego stulecia pojawiły się we Francji, gdzie opracowano standard rasy. Wkrótce małe, puchate psiaki, przypominające kukę bawełny (stąd nazwa: coton = bawełna) wyruszyły na podbój Ameryki. Szybko odniosły sukces. Dziś są to cenione psy do towarzystwa, nieocenione także w dogoterapii.

Rys psychologiczny 

Cotony są żywiołowe i radosne. Łatwo poddają się tresurze i chętnie uczą się więcej, niż przewiduje podstawa programowa psiego przedszkola. Podczas szkolenia nalezy jednak dać pieskowi łagodnie do zrozumienia kto dyktuje warunki. W naturze cotonów leży chęć zadowalania ludzi. Jest to rasa odpowiednia dla właścicieli, którzy nie mają doświadczenia w wychowywaniu psów.

Jeśli będziemy postępować konsekwentnie, unikać przesadnego rozpieszczania, ale okażemy zrozumienie i czułość, nasz coton wyrośnie na pogodnego psa, który zawsze będzie potrafił odpowiednio się zachować, unikniemy natomiast syndromu małego psa – przesadnego szczekania, chęci podporządkowania sobie domowników i swoistej arogancji.

Pieski te uwielbiają dzieci. Pozwalają się przytulać, zachowując przy tym odpowiednią ostrożność. Chętnie uczestniczą w dziecięcych zabawach, najchętniej jednak popisują się nowymi sztuczkami. Idealną formą aktywności dla małego człowieka i jego cotona jest taniec z psem, choć z równym entuzjazmem coton podejdzie do każdej psiej dyscypliny sportowej, uwielbia też bawić się w chowanego.

Pieski te sprawdzają się doskonale w dogoterapii. W Stanach Zjdnoczonych i Kanadzie odwiedzają domy seniora, gdzie nie tylko dostarczają rozrywki, ale i pomagają w leczeniu dpresji starczej.

Zdecydowanie lepiej czują się w towarzystwie ludzi niż w samotności. Nie jest to rasa odpowiednia dla osób często nieobecnych – chyba, że właściciele zdołają zorganizować dla pieska opiekę. Coton De Tulear to urodzeni pacyfiści, pokojowo nastawieni do innych psów i wsystkich zwierząt.

Cotony odnajdują się w warunkach miejskich. Najważniejsza jest dla nich bliskość rodziny.

Zdrowie

Decydując się na pieska tej rasy należy poszukać odpowiedzialnego hodowcy, który nie zaniedbuje okresowych badań swoich psiaków. U cotonów zdarzają się problemy z wypadającą rzepką, dysplazje oraz choroby oczu. Wybór odpowiedniej hodowli pozwala zminimalizować ryzyko.

Sierść wymaga pielęgnacji – czesania, kąpieli, strzyżenia. Cotony nie należą do psów intensywnie liniejących. 

Coton De Tulear to pies dla Ciebie, jeżeli:

:

• Masz dzieci lub wkrótce będziesz mieć
• Szukasz rasy łatwej w prowadzeniu
• Zamierzasz uczyć psa nie tylko podstawowych komend, ale i bardziej skomplikowanych sztuczek
• Piesek nie będzie spędzał dużo czasu w samotności
• Nie dysponujesz dużym metrażem

Owczarek szetlandzki

Wizualnie przypomina owczarka szkockiego collie, jest jednak o wiele mniejszy. Owczarki szetlandzkie uznawane są za jedną z ras najinteligentniejszych i najłatwiejszych w tresurze. W wieku XIX i na początku XX sheltie pracowały na szkockich farmach, jako psy zaganiające. Obecnie są to psy do towarzystwa, zdobywające nagrody na wystawach, w konkursach posłuszeństwa i psich dyscyplinach sportowych.

Rys psychologiczny

Owczarki szetlandzkie to wyjątkowo inteligentne psy, bardzo pojętne i łatwe w szkoleniu. Szkolenie zapewnia stymulację fizyczną i intelektualną, bez której pieski tej rasy mogą stać się neurotyczne. Potrzebują nauki i wyzwań. Doskonałym rozwiązaniem jest zapisanie szczeniaczka do psiego przedszkola, a następnie uczęszczanie z nim na zajęcia sportowe (agility) czy obedience. To komunikatywne stworzenia, które dążą do spełnienia oczekiwań swoich właścicieli.

Owczarki szetlandzkie to fantastyczne psy, pod warunkiem, że trafią do odpowiedniego domu. Rasę tę cechuje niska odporność na stres i hałas, w związku z czym pieski powinny mieszkać z ludźmi spokojnymi, zrównoważonymi i łagodnymi. Uwielbiają dzieci, ale niezbyt komfortowo czują się pod jednym dachem z płaczącymi niemowlętami. Są natomiast niezastąpionymi towarzyszami zabaw nieco większych dzieci, na przykład przedszkolaków.

Marzeniem sheltie jest dom z ogródkiem, ale i do mieszkania w mieście pieski te potrafią się przyzwyczaić, o ile nie zaniedbamy codziennych spacerów. 

Niestety, owczarki szetlandzkie bardzo źle znoszą samotność. Pozostawione bez opieki zamęczają sąsiadów szczekaniem, a właściciele mogą spodziewać się małej domowej rewolucji. 

Jeśli jednak nie zaniedbamy szkolenia, socjalizacji, nie skażemy pieska na samotność, możemy zyskać cudownego, rezolutnego, bezgranicznie nam oddanego członka rodziny. 

Zdrowie

Sierść owczarków szetlandzkich wymaga codziennego szczotkowania. Nie jest to rasa o żelaznym zdrowiu. Sheltie narażone są na dysplazje, choroby oczu, krwi, serca, tarczycy. Zdarzają się przypadki epilepsji. 

Owczarek szetlandzki to pies dla Ciebie jeżeli:

• Masz dzieci w wieku powyżej 5 lat
• Spędzasz dużo czasu w domu lub możesz zabierać pieska ze sobą
• Szukasz inteligentnej rasy, której jesteś w stanie zapewnić regularną stymulację intelektualną
• Chcesz uczęszczać ze swoim podopiecznym na zajęcia dodatkowe
• W Twoim domu panuje spokojna, przyjazna atmosfera
  

Mały gończy gaskoński

Historia tej wyjątkowej rasy może sięgać czasów antycznych, ale z całą pewnością już od średniowiecza psy te brały udział w polowaniach, imponując znakomitym powonieniem, inteligencją i otwartością na współpracę z człowiekiem. Dziś zdumiewająco dobrze odnajdują się w miastach, jako psy rodzinne i sprawdzają się nie tylko jako pomocnicy myśliwych.

Rys psychologiczny

Małe gończe gaskońskie to psy obdarzone ponadprzeciętną inteligencją. Zaleca się uczęszczanie z psem na profesjonalne szkolenie. Ułatwi to wydobycie drzemiącego w psiaku potencjału i zapewni stymulację fizyczną oraz intelektualną. Szczenię należy wychowywać konsekwentnie od pierwszych dni ponieważ, jak każda inteligentna jednostka, może stosować mniej lub bardziej subtelne techniki manipulacji. Konsekwencja, łagodnie wprowadzona dyscyplina oraz wyraźne określenie zasad pozwolą osiągnąć wspaniałe efekty. Od samego początku warto przyzwyczajać szczeniaczka do zabiegów pielęgnacyjnych, ponieważ nieprzyzwyczajone, w wieku dorosłym, mogą się przed nimi bronić.

Małe gończe gaskońskie to psy niezwykle oddane rodzinie i wprost przepadające za dziećmi. Nie są agresywne, cechuje je za to opiekuńczość, lojalność i wytrwałość. Niektóre osobniki bywają uparte, ale właściciel potrafiący zaznaczyć swoją pozycję szybko upora się z tą wadą swojego podopiecznego. 

Psy tej rasy łatwo przystosowują się do życia w warunkach miejskich i blokowych, chociaż oczywiście chętnie skorzystają z okazji biegania po parku. Odpowiednio wyszkolony mały gończy będzie bardzo posłuszny i bez obaw można go spuścić ze smyczy. Szkolenie pozwala stłumić skłonności do ucieczek.

Z innymi zwierzętami psy te żyją w zgodzie, ale powinny być od szczenięctwa przyzwyczajane do obecności mniejszych zwierzaków. W przeciwnym razie mogą wyruszyć na małe, domowe polowanie. Natomiast z innymi psami żyją w zadziwiającej komitywie. 

Zdrowie

Psu trzeba zapewnić ruch. To wspaniali towarzysze podczas joggingu czy jazdy na rowerze. Pielęgnacja sierści nie jest trudna ani czasochłonna. Należy dbać o higienę uszu.

Jest to jedna z najzdrowszych ras! Nie ma żadnych przypadłości charakterystycznych dla tej rasy. 

Mały gończy gaskoński to pies dla Ciebie jeżeli:

• Nie zaniedbasz szkolenia i od samego początku pokażesz psu kto jest szefem
• Masz dzieci lub wkrótce będziesz mieć
• Jesteś osobą aktywną i zapewnisz psu ruch
• Poszukujesz rasy zdrowej i odpornej, łatwej w pielęgnacji

Boston terrier

Pochodzą z Ameryki. Wywodzą się z psów walczących i mają tych samych przodków co bulteriery, choć trudno w to uwierzyć. Są to cenione psy rodzinne, niewymagające i gotowe sprostać wymaganiom właścicieli.

Rys psychologiczny

Boston terriery mają wyjątkowe zdolności adaptacyjne. Najważniejsza jest dla nich bliskość rodziny. Rasa ta to dobry wybór dla osób mieszkających w mieście i dysponujących niewielkim metrażem. Nie bez znaczenia jest mała szczekliwość. Bostony to jedna z najmniej hałaśliwych ras. Dopasowują się one do stylu życia swoich państwa: mogą towarzyszyć aktywnym rodzinom, osobom samotnym, seniorom. Hojnie odwzajemniają wszelkie przejawy miłości i czułości. Uwielbiają bawić się z dziećmi, ale też chętnie spędzają czas na kanapie, oddając się pieszczotom. 

Jeśli szkolenie będzie interesujące i pozytywne, bostony ochoczo przyłożą się do nauki. Nudzi je rutyna i brak urozmaiceń - w takim wypadku mogą być nieco oporne. Są jednak bardzo bystre, a perspektywa nagrody to dla nich spora motywacja do działania. Z tą rasą możemy wiele osiągnąć. Bostony szybko opanują podstawowe komendy i będą gotowe nauczyć się imponujących sztuczek. Receptą na sukces jest cierpliwość. 

Zdrowie

To stosunkowo zdrowe pieski, jednak źle się czują w skrajnych temperaturach. W czasie mrozu warto pamiętać o ubranku. Z kolei w czasie upałów mogą wystąpić kłopoty z oddychaniem - źródłem problemu jest krótka kufa. Zdarzają się choroby oczu. Rzadko odnotowuje się przypadki nowotworów skóry.

Pielęgnacja sierści nie nastręcza trudności. 

Boston terrier to pies dla Ciebie jeżeli:

• Masz dzieci lub wkrótce będziesz mieć
• Poszukujesz czułego i oddanego przyjaciela
• Cenisz ciszę
• Mieszkasz w mieście i nie dysponujesz dużym metrażem

Basset Hound

Historia tej rasy sięga starożytności, choć rozkwit nastąpił znacznie później. We Francji bassety towarzyszyły myśliwym. Pod koniec XIX wieku trafiły do Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych, gdzie doceniono nie tylko znakomity węch bassetów, ale też ich ujmującą osobowość. Stały się cenionymi psami rodzinnymi.

Rys psychologiczny

Bassety to oddane i uczuciowe psy rodzinne, uwielbiające towarzystwo dzieci. Są spokojne i zrównoważone, chociaż bywają uparte, a niektóre osobniki (szczególnie psy, suczki w znacznie mniejszym stopniu) mają skłonności do dominacji. Warto starannie wybrać szczeniaka i skonsultować się z hodowcą przedstawiając swoje oczekiwania. Agresja nie leży w naturze tej rasy, a szkolenie, socjalizacja i konsekwentne wychowanie pozwolą odnieść sukces wychowawczy i zyskać nieocenionego towarzysza rodziny. Dobrze wychowany basset będzie miłym, grzecznym i przyjaznym psiakiem, oddanym wszystkim domownikom.

Bassety najlepiej czują się w domach z ogrodem, ale potrafią przyzwyczaić się do życia w warunkach miejskich. Nie lubią być pozostawiane bez opieki, a znudzone mogą zechcieć poinformować wszystkich sąsiadów jak bardzo są nieszczęśliwe. Skarżypyty. 

Bywają niezależne, dlatego właściciele powinni wykazywać się cierpliwością i konsekwencją. Rozpieszczanie psiaka i ustępowanie mu to niefortunny pomysł. 

Uwielbiają się bawić i potrzebują ruchu. Warto zadbać o to, by pieski tej rasy miały coś do roboty - spacer, naukę czy zabawę. 

Z innymi zwierzętami bassety żyją w pokoju, ale ze względu na instynkt łowiecki mogą polować na drobną zwierzynę. Świnki morskie, króliki czy koty powinny mieć się na baczności. 

Jeżeli planujemy spuszczanie basseta ze smyczy, powinniśmy od samego początku uczyć go posłuszeństwa i wykazać się dużą dozą cierpliwości.

Zdrowie

Ze względu na budowę bassety narażone są na problemy z kręgosłupem - szczególnie, jeśli zaistniał już problem nadwagi. Zdarzają się problemy skórne i żołądkowe. Ważne jest, by nie zabierać psa na spacer zaraz po posiłku.

Bassety mają intensywny zapach i warto wyczyścić ich łapki oraz podbrzusze po każdym spacerze. Sama pielęgnacja sierści nie jest skomplikowana. 

Basset hound to pies dla Ciebie jeżeli:

• Pies nie będzie pozostawiany sam na wiele godzin 
• Masz dzieci lub wkrótce będziesz mieć
• Zapewnisz psu odpowiednie szkolenie
• Czystość w mieszkaniu nie jest Twoim priorytetem
• Zechcesz poświęcać czas na zabawę z psem
• Potrafisz postępować konsekwentnie i stawiać granice

Owczarek belgijski

Często mylone są z popularnymi owczarkami niemieckimi. Jednak owczarki belgijskie - hodowane w Belgii jako psy pasterskie, współpracujące z człowiekiem - to w pełni samodzielna rasa, o własnej historii i osobowości. Współcześnie te inteligentne psy znajdują zatrudnienie w wojsku, policji, służbach celnych, sprawdzają się także jako psy obronne, stróżujące oraz w dogoterapii.

Rys psychologiczny

Owczarki belgijskie występują w czterech odmianach, a ich nazwy związane są z regionami w Belgii. Znane są: groenendael (długowłosy o czarnej sierści), tervueren (długowłosy o umaszczeniu płowym), malinois (krótkowłosy) oraz laekenois (szorstkowłosy). Choć łatwo dostrzec różnice w powierzchowności, charakter jest bardziej jednoznaczny.

Owczarki belgijskie to wyjątkowo inteligentne i pojętne psy. Szkolenie trzeba rozpocząć jak najwcześniej, żeby pieski szybko poznały panujące zasady i nie nabrały nieprzyjemnych nawyków. W przypadku tej rasy bardzo ważna jest wczesna i prawidłowo przeprowadzona socjalizacja, która może zapobiec agresji czy nieśmiałości. Warto przyjrzeć się wszystkim szczeniakom z miotu i wybrać takiego, którego zachowanie spełnia nasze oczekiwania. Kompetentny hodowca na pewno udzieli wsparcia przy wyborze malucha - innego wybierzemy jako kompana dla naszych dzieci, innego do pracy w policji. 

Tresura owczarków belgijskich powinna być oparta wyłącznie na wzmacnianiu pozytywnym i łagodniejsza niż w przypadku owczarków niemieckich, choć oczywiście wskazana jest konsekwencja trenera i umiejętność stawiania granic. Nie należy także zrażać się początkowymi trudnościami. Ze względu na wyzwanie, jakim jest szkolenie belgów, nie jest to rasa, którą proponuje się początkującym hodowcom. Jednak dobrze wytresowany pies tej rasy, przystosowany społecznie, może być wspaniałym współpracownikiem czy towarzyszem rodziny. 

Jeżeli zapewnimy belgowi odpowiednią dawkę ruchu, przyzwyczai się do życia w każdych warunkach. Swojej ludzkiej rodzinie będzie okazywał czułość. Zawsze gotów stanąć w obronie swoich państwa zachowa czujność i zaalarmuje o zbliżającym się bezpieczeństwie - chronienie stada jest priorytetem belga. 

Zdrowie

Rasa ta narażona jest niestety na szereg problemów zdrowotnych, choć wybór szczeniaka ze sprawdzonej hodowli może znacznie zmniejszyć ryzyko wystąpienia tych chorób u naszego belga. Najczęstsze przypadłości to: dysplazje i kontuzje, choroby oczu, krwi i tarczycy. Zdarzają się przypadki epilepsji i nowotworów.

Owczarkom belgijskim należy podawać karmę dobrej jakości, aby uniknąć problemów z przewodem pokarmowym i nadwagą. Trzeba pamiętać o zapewnieniu psu odpowiedniej dawki ruchu.

Owczarek belgijski to pies dla Ciebie jeżeli:

• Pod żadnym pozorem nie zaniedbasz tresury i socjalizacji
• Masz doświadczenie w wychowywaniu psów
• Jesteś osobą zrównoważoną, łagodną, a jednocześnie stanowczą i konsekwentną
• Poszukujesz czujnego psa, który może być zarówno stróżem, obrońcą jak i lojalnym członkiem rodziny

Épagneul breton

Znawcy sztuki mogli dostrzec przedstawicieli tej rasy na siedemnastowiecznych obrazach. Niezwykle inteligentne i urodziwe psy Épagneul breton, zwane także Brittany (nazwa wywodzi się od celtyckiego regionu w północno-zachodniej Francji) towarzyszyły europejskim myśliwym, a z czasem - w latach 30-tych XX wieku - trafiły do Stanów Zjednoczonych, gdzie zajęto się promocją rasy. 

Rys psychologiczny

Épagneul breton to psy bystre i energiczne. Przez lata towarzyszyły myśliwym, stąd powszechnie panujące przekonanie, że nie odnajdują się w mieście. Tymczasem bretony mają rozwinięte zdolności adaptacyjne i, jeżeli zadbamy o zaspokojenie podstawowych potrzeb rasy, spaniele bretońskie przyzwyczają się do życia w bloku. Pamiętajmy, że potrzebują przynajmniej godziny intensywnych ćwiczeń dziennie. Pozbawione ruchu i stymulującej rozrywki mogą stać się niespokojne. Sprawdzają się w psich sportach i odnoszą sukcesy w konkursach posłuszeństwa (obedience).

Socjalizacja ma kluczowe znaczenie. Umiejętnie przeprowadzona wpłynie pozytywnie na osobowość bretona, a w połączeniu z zajęciami w psim przedszkolu zapewni rewelacyjne efekty.
W pierwszych miesiącach życia ze spanielem bretońskim warto przyzwyczajać go do zostawania w domu bez właścicieli. Trzeba to robić stopniowo i regularnie, by uniknąć problemów z lękiem separacyjnym. Dobrym pomysłem może okazać się klatka (kennel cage). Choć brzmi to niefortunnie, wiele psów traktuje klatki jak swoje pokoje, rodzaj azylu i tam właśnie czworonogi udają się by odpocząć, tam trzymają swoje zabawki i rozmaite skarby. Pamiętajmy jednak, by przebywanie w klatce nigdy nie było karą. 
Épagneul breton lubią się uczyć i nawet początkującym hodowcom nie powinny przysporzyć trudności wychowawczych. Należy postępować konsekwentnie, ale łagodnie i nagradzać psa za poczynione postępy.

Są bardzo zżyte ze swoimi właścicielami i doskonale radzą sobie z dziećmi. Zdaniem specjalistów jest to jedna z ras obdarzonych największą cierpliwością do maluchów.
Bretony są wyjątkowo oddane i lojalne. Bardzo potrzebują bliskości człowieka, dlatego nie jest to rasa dla wiecznie nieobecnych pracoholików. Pragną spędzać czas z rodziną i uczestniczyć w jej życiu. Szczególnie lubią aktywność na świeżym powietrzu. Nie musi być to jogging. Jeżeli pogoda nie dopisuje, warto zadbać o ćwiczenia w domu. Wiele bretonów potrafi dostosować się do trybu życia swoich państwa, ale zawsze będą czekać na wspólną zabawę.

Agresja nie leży w ich naturze, ale zachowują czujność. Przeważnie nie są wylewne w stosunku do obcych.

Zdrowie

Są to stosunkowo zdrowe psy, których pielęgnacja nie nastręcza problemów. Rasa narażona jest na dysplazje biodrowe, a sporadycznie występuje epilepsja. Choć w kilku artykułach można znaleźć informację o występującej epilepsji, w literaturze poświęconej tej chorobie bretony nie są wymieniane jako rasa szczególnie podatna. Co do dysplazji, dobrzy hodowcy przeprowadzają badania genetyczne i nie rozmnażają osobników obciążonych chorobą. W przypadku spanieli bretońskich, jak i każdej innej rasy, zwrócenie się do odpowiedzialnego hodowcy pozwoli nam zminimalizować ryzyko wystąpienia chorób genetycznych u naszych czworonogów.

Épagneul breton to pies dla Ciebie jeżeli:

• Pies stanie się pełnoprawnym członkiem rodziny
• Jesteś w stanie zapewnić psu odpowiednią dawkę ruchu
• Nie zaniedbasz szkolenia ani socjalizacji
• Jesteś osobą konsekwentną, ale łagodną

Cavachon

Z połączenia dwóch popularnych ras - Cavalier King Charles spanieli i Bichon Frise powstała urocza rasa hybrydowa zwana cavachon. Jest to jedna z kilku krzyżówek uznanych przez American Kennel Club. Pierwsze cavachony pojawiły się w Stanach Zjednoczonych w 1996 roku i od tamtej pory zyskały spore grono wielbicieli.

Rys psychologiczny

Cavachony odziedziczyły najlepsze cechy obu ras, od których się wywodzą. Odznaczają się delikatnością, uczuciowością i chęcią uszczęśliwiania wszystkich naokoło. Są empatyczne, potrafią wyczuć nastroje swoich państwa i zrobią wszystko, by pocieszyć strapionego człowieka. Wiele piesków tej rasy uznaje dogoterapię za swoje powołanie. 

Są całkowicie pozbawione agresji. Szybko się uczą, a pozytywne szkolenie sprawia im dużą przyjemność. Dla właścicieli niemających doświadczenia w trenowaniu psa doskonałym rozwiązaniem są zajęcia w psim przedszkolu, na które cavachony chętnie uczęszczają. Lubią się bawić, a ich zainteresowanie mogą wzbudzić także psie dyscypliny sportowe. 

Nie są kłopotliwymi domownikami. Starają się nie przysparzać problemów - są znacznie mniej szczekliwe niż inni przedstawiciele małych ras i nie mają zapędów destrukcyjnych. 

Cavachony potrafią przystosować się do życia w rozmaitych warunkach. Odnajdują się w mieście i na wsi, mieszkając z osobami samotnymi w różnym wieku, a także z rodzinami, w których są dzieci. 

Zdrowie

Jak w przypadku każdej rasy hybrydowej hodowcy dbają, by poddawać rozmnażaniu wyłącznie osobniki wolne od chorób genetycznych. W przeciwnym razie cavachony mogą odziedziczyć przypadłości typowe dla cavalierów i bichonów - m.in. choroby serca i oczu. Warto zwrócić się do sprawdzonego hodowcy, który nie zaniedbuje okresowych badań swoich piesków.

Pielęgnacja cavachonów jest nieco czasochłonna i wymaga systematyczności, ale jest coś, co może zrekompensować nam ten trud - pieski tej rasy linieją nieznacznie lub wcale!

Cavachon to pies dla Ciebie jeżeli:

• Masz dzieci lub wkrótce będziesz mieć
• Nie dysponujesz wielkim metrażem
• Znajdziesz czas, by uczestniczyć ze szczeniaczkiem w zajęciach w psim przedszkolu
• Jesteś osobą łagodną, ale konsekwentną i nie będziesz psiakowi we wszystkim ustępować

Charcik włoski

Na staroegipskich malowidłach ściennych można dostrzec wizerunek niewielkiego, smukłego psa przypominającego znanego dziś charcika włoskiego. Jest niemal pewne, że te niepozorne psiaki znane były już w starożytności. Wiele wieków później, najprawdopodobniej w osiemnastym stuleciu, rasa ta stała się popularna m.in. we Włoszech. Charciki włoskie to pełne wigoru, rezolutne psy stworzone dla osób z poczuciem humoru.

Rys psychologiczny

Dawniej charciki włoskie były psami myśliwskimi, brały też udział w wyścigach psów. Dziś są to głównie pieski rodzinne i prawdziwe gwiazdy psich wystaw. 

Mają dużo energii, uwielbiają biegać. W domu jednak zachowują się spokojnie, dużo śpią - najchętniej na kolanach swoich właścicieli. Lubią zaszywać się pod kołdrami, gdzie czują się bezpiecznie i jest im ciepło. Charciki włoskie w większym stopniu niż inne charty potrafią dostosować się do różnych warunków i trybu życia swoich państwa. Dość dobrze znoszą rozłąkę, choć jako pieski bardzo przywiązane do ludzi i uwielbiające ich towarzystwo oczywiście tęsknią. Możemy im jednak zaufać i założyć, że pozostawiony sam sobie charcik włoski nie zdemoluje nam mieszkania. 

Dla przedstawicieli tej rasy nie ma znaczenia metraż. Ze względu na niewielkie rozmiary i spore zdolności adaptacyjne, charciki czują się dobrze zarówno w bloku, jak i w domu z ogrodem. Najważniejsze, żeby było ciepło i przytulnie. Ich zaletą jest mała szczekliwość. Sąsiedzi mogą zatem odetchnąć z ulgą.

Charciki włoskie nie są agresywne. Szybko i chętnie się uczą, nie tylko podstawowych komend, ale i sztuczek, którymi będą mogły się popisywać.

Akceptują dzieci oraz inne zwierzęta, ale lubią być w centrum zainteresowania i są najszczęśliwsze, gdy to im poświęca się całą uwagę. Tylko z tego powodu nie jest to idealna rasa dla rodzin z małymi dziećmi. Jeśli jednak mamy już dzieci, na przykład w wieku szkolnym, i chcemy powiększyć rodzinę o czworonożnego przyjaciela, charcik włoski może okazać się dobrym wyborem.

Zdrowie

Charciki to stosunkowo zdrowe psy i mogą dożyć sędziwego wieku. Nie przepadają za niskimi temperaturami i zimą należy pamiętać o odpowiednim ubranku. Nie jest to fanaberia, ale konieczność.

Pielęgnacja jest wyjątkowo prosta. Wystarczy raz na jakiś czas przetrzeć sierść wilgotną szmatką. Warto natomiast nieco więcej uwagi poświęcić higienie uzębienia.

Charcik włoski to pies dla Ciebie jeżeli:

• Masz poczucie humoru i chętnie będziesz uczyć psa nowych sztuczek
• Masz dzieci w wieku szkolnym i będą one brały udział w opiece nad pieskiem
• Mieszkasz w mieście i nie dysponujesz dużym metrażem
• Nie będzie Ci przeszkadzać bliskość psa i jego zainteresowanie Twoimi codziennymi zajęciami
• Chcesz mieć pieska, który lubi być w centrum uwagi
• Poszukujesz rasy niekłopotliwej w pielęgnacji i łatwej w prowadzeniu

Seter irlandzki

Porusza się z gracją i spogląda na świat migdałowymi oczyma. Gdy biegnie, jest bardziej zjawiskiem niż psem. Uwagę zwraca jego sylwetka i piękny, mahoniowy odcień sierści. Seter irlandzki, wywodzący się z grupy wyżłów, jest obdarzony największym temperamentem spośród wszystkich seterów. Wbrew nazwie nie jest Irlandczykiem. Jego przodkowie pochodzili z Hiszpanii, Francji i Bałkanów, a w jego żyłach płynie krew spanieli i pointerów. Dawniej psy te - dziś znane jako setery irlandzkie - występowały w różnych umaszczeniach. Obecnie jednolite umaszczenie jest znakiem rozpoznawczym rasy.

Ten wytrawny myśliwy od XVII wieku towarzyszył człowiekowi podczas polowań na ptactwo. Dziś jest nie tylko psem myśliwskim, ale i rodzinnym. 

Rys psychologiczny

Setery irlandzkie to rasa popularna. Urzekają swoją powierzchownością i charakterem. Są to jednak psy bardzo wymagające i nie powinny trafiać do osób, które nie mają doświadczenia w wychowywaniu psów. Jeśli wykażemy się konsekwencją, cierpliwością i damy seterowi do zrozumienia, kto jest szefem, możemy się spodziewać bardzo dobrych efektów. To inteligentne psy, które szybko się uczą, ale potrzebują przewodnika o silnej osobowości. 

Setery irlandzkie uwielbiają ruch. Wiatr to ich żywioł. Mieszkając w bloku będą marzyć o otwartej przestrzeni lub domu z dużym ogrodem. 

Bardzo przywiązują się do swojej rodziny, a pozostawione na wiele godzin bez opieki odczuwają silny niepokój i bardzo tęsknią. Gdy są w towarzystwie ludzi, okazują im miłość i zapraszają do zabawy. Wyjątkowo lubią towarzystwo dzieci. Same przez wiele lat zachowują szczenięcy entuzjazm. 

Nie są to psy obronne, ale potrafią zaalarmować o zbliżającym się niebezpieczeństwie, a w razie potrzeby bronić swoich państwa.  

Temperament setera irlandzkiego zależy od wielu czynników: charakteru rodziców, przeprowadzonej socjalizacji, metod stosowanych podczas szkolenia, zachowania właścicieli wobec psa. Setery irlandzkie należy traktować łagodnie, ale wskazana jest stanowczość i umiejętność jasnego określenia zasad. Rozpieszczony irland może być nieco złośliwy. 

Zdrowie

Setery irlandzkie potrzebują dużo ruchu, a zapewnienie mu go to pierwszy krok do utrzymania psa w dobrym zdrowiu.

Zakup szczeniaka z zaufanej hodowli pozwoli zminimalizować ryzyko wystąpienia u irlanda chorób genetycznych, na które narażona jest ta rasa. Warto zwrócić uwagę na: dysplazję stawów biodrowych, choroby krwi, kości, oczu, układu pokarmowego, epilepsję. 

Pielęgnacja sierści nie jest czasochłonna ani skomplikowana. Wystarczy szczotkowanie. Ważne jest natomiast zapewnienie psu karmy dobrej jakości, a w przypadku szczeniąt włączenie do diety suplementów wzmacniających kości. 

Seter irlandzki to pies dla Ciebie jeżeli:

• Dysponujesz dużym metrażem lub (co byłoby najlepszym rozwiązaniem) masz dom z ogrodem
• W Twoim domu mieszkają dzieci, ale nie niemowlęta
• Masz doświadczenie w wychowywaniu psów i potrafisz postępować konsekwentnie
• Twój pies nie będzie skazany na wielogodzinną samotność

Sproodle

Rasy "eksperymentalne" (powszechne są również wyrażenia "hybrydowe" i "designerskie"), czyli zaprojektowane przez hodowców w celu uzyskania konkretnego efektu genetycznego, od kilku dekad zdobywają popularność w Stanach Zjednoczonych, Australii czy Wielkiej Brytanii. 

Sproodle to jedna z tych nowych ras, stworzona przez kreatywnych hodowców w połowie lat 80-tych. Z połączenia Springer Spaniela (angielskiego lub, rzadziej, walijskiego) i pudla powstał pies, który miał spełnić oczekiwania najbardziej wymagających właścicieli. Tak właśnie narodził się sproodle, zwany także springerdoodle retriever czy springerpoo. Wielu z nas nigdy nie słyszało o tej uroczej krzyżówce. Sproodle nie jest rasą, którą często widujemy w parkach czy na ulicach.

Rys psychologiczny

Zarówno Springer Spaniele, jak i pudle, to popularne rasy cechujące się dużą otwartością na współpracę z człowiekiem. Są pojętne i łatwo poddają się szkoleniu, a przy tym przyjazne, czułe i oddane. Nic więc dziwnego, że rasa powstała z połączenia tych dwóch reprezentuje zbliżony zestaw cech. 

Sproodle kocha swoich właścicieli. Nie jest szczególnie powściągliwy w okazywaniu uczuć, więc zdecydowanie nie jest to rasa odpowiednia dla osób trzymających dystans. 

Jeżeli właściciele nie zaniedbają wczesnej socjalizacji (niezbędnej w przypadku każdej rasy, bez wyjątku!), dorosły sproodle będzie towarzyskim, łagodnym psem.

Tresura nie przysparza kłopotów. Sproodle uczą się bardzo szybko i gotowe są włożyć wiele wysiłku, by zasłużyć na pochwałę. Trener powinien być konsekwentny, jednak w żadnym wypadku nie należy stosować surowych kar. 

Sproodle lubią towarzystwo dzieci, ale powinny być przyzwyczajone do ich towarzystwa od dzieciństwa. Dobrym pomysłem jest wzięcie szczeniaka z przydomowej hodowli, gdzie szczenię poznało ludzi w różnym wieku, także maluchy.

Z innymi zwierzętami sproodle żyją w zgodzie, jednak powinny oswajać się z ich obecnością od samego początku. 

Trudno jednoznacznie opisać zachowanie sproodli wobec obcych. Niektóre psy są bardziej otwarte i przyjaźnie nastawione, inne natomiast zachowują dystans. Agresja nie leży w naturze sproodli. 

Temperament piesków tej rasy można przewidzieć obserwując rodziców. 

Zdrowie

Odpowiedzialni hodowcy dbają o to, by nie poddawać rozmnażaniu osobników obciążonych chorobami genetycznymi - można zatem założyć, że sproodle to stosunkowo zdrowa rasa. Sporadycznie zdarzają się dysplazje biodrowe, choroby oczu i infekcje uszu, niekiedy alergie.

Pielęgnacja nie jest pracochłonna. Psy te prawie wcale nie linieją, występują w różnych umaszczeniach. Nie wymagają też zbyt dużo ruchu i dobrze przystosowują się do życia w warunkach blokowych.

Sproodle to pies dla Ciebie jeżeli:

• Zadbasz o wczesną socjalizację
• Poszukujesz rasy niekłopotliwej w tresurze i pielęgnacji
• Masz nieco większe dzieci, które potrafisz przygotować do zabawy z psem 
• Chcesz mieć przedstawiciela rzadkiej rasy
• Lubisz psy okazujące czułość